लिहीणं... फ़क्त एक क्रिया नाही, ती एक तपश्चर्या आहे. मन अणि बुद्धी यांच्या संगमातून मूर्त साकारणारं शिल्प आहे लिखाण. नुसतं मनात आणलं तर लिखाण होतंच असं नाही. सर्व व्यवधाने, प्रलोभने बाजूला ठेऊन, इतर विचलित करणाऱ्या गोष्टींवर मात करून जेव्हा एका ठिकाणी मांड ठोकून बसतो तेव्हाच लिखाण सिद्धीस जातं.
खरंतर दिवसाच्या धबाडग्यात लिखाण स्फुरणारे असंख्य क्षण समोर येतात, काही क्षण तर पुन्हा पुन्हा येतात. मेट्रोची झोकदार वळणं, रोजचीच गडबड, समोरच्या कुंडीत नित्य नेमानं उमलणारं फुल, दिल्लीच्या रस्त्यांवर मनपूतं समाचरेत् आचरणाऱ्या खारी, एक न दोन कितीतरी! मनातल्या मनात, तो अनुभव शब्दांचं रूप घेउन व्यक्त होऊ पाहतो... पण लिहीत नाही तोपर्यंत ते अमूर्तच... अणि वेळीच त्यांना वाट मिळाली नाही तर त्यांचं विश्वर्पणमस्तु!!! मग आपण बसतो हात चोळत.. अरे तेव्हा ना.. काय मस्त सुचलेलं.. आत नाही आठवत.
आता हेच बघा माझ्या घराच्या खिडकीतुन मोठ्ठ बेलाचं झाड दिसतं. शनिवार रविवार त्यावरच्या खाराकुंड्या बघत बसणं माझा आवडता विरंगुळा आहे. आता ही बेलफळं पक्व झालीत. रोज एक एक बेलफळ पकडून त्याच्या देठाजवळ बसून या खारी ती बेलफळं कुरतडत असतात.
प्रत्येक बेलफळावर एक, अशी रोज खारींची पंगत बसलेली असते. हल्ली पोपट त्यांच्या मदतीला येतो. त्याने फोडून अर्धवट टाकलेल्या बेलफळावर खारींचे पुढचे ३-४ दिवस अगदी सुखाने जातात. नुक्त फोडलेलं बेलफळ खाणारा पोपट पहायला मिळणं यासारखं सुख नाही. इथे दिल्लीमधे तर अगदी पुस्तकात दाखवलेल्या पोपटासारखे पोपट असतात. लाल भड़क चोच, हिरवागार रंग, त्यात काही लालसर रंगाची पिसं अणि त्याचा आयकॉनिक गळ्याभोवतालचा लाल चुटुक पट्टा... असा तो पोपट त्या फांदीवर बसून अगदी मेहनतीने बेलफळ फोड़त असतो. २-४ खारी आजूबाजूला बागडत असतात; बेलफळ फुटल्यावर त्यातून गळलेला रस खालच्या बेलफळावर पडून ते सूर्यप्रकाशात चमकत असतंच; अहाहा!!! मनातल्या मनात मी देवाचे आभार मानते.
आमच्या पेणला कधी पोपट नव्हते, असले तरी पिंजऱ्यातले. त्यामुळे, अगदी नैसर्गिक अवस्थेतला निवांतपणे बेलफळ खाणारा पोपट पाहायला मिळण हे माझं अहोभाग्यच.
त्या झाडावर हुंदाडणाऱ्या खारी पाहून मनात नानाविध विचार येतात. पोपट, खारी, इतर पक्षी आणि ते झाड याचं सहजीवन जगण्याचा एक नवाच धडा शिकवतं. मनात अनेक विचार, व्यक्ती, गोष्टी, घटना, त्यांचे परस्परसंबंध, जग, विश्व, काम, तत्वज्ञान, अध्यात्म यांचा कल्लोळ चालू असतो. एक एक विचार आपापल्या पातळीवर दुसऱ्या विचाराशी भांडत असतो.
मग त्यातून काहीतरी भन्नाट सुचेल असं वाटतं. मग मी म्हणते चला, आज लिहायचंच काही करून. मग पुन्हा समोर लक्ष जात तर खारुताई समोर एक छोटासा तुकडा मस्त पोज घेऊन खात असते,
बेलफळावरचा रस उन्हात मस्त चमकत असतो, बाजूला पोपटाचं जेवण चालूच असत. मग मनात येत, आधी फोटो काढू... मस्त फ्रेम आहे. लिखाण होईल नंतर.
मी आतल्या खोलीत जाते, कॅमेरा घेऊन खिडकीत येते setting करून कॅमेरा डोळ्याला लावेपर्यंत खारीचं खाणं संपलेलं असत, ढग आलेले असतात आणि पोपट दुसऱ्या पोपटीच्या मागे पानाआड दडून गेलेला असतो. आणि अशा रीतीने माझं लिखाण आणि माझा फोटो दोन्हीही ‘बोम्बलतात’.
- तेजाली शहासने.
28/01/2018
हे फोटो माझ्या बहीणीने काढलेत.
खरंतर दिवसाच्या धबाडग्यात लिखाण स्फुरणारे असंख्य क्षण समोर येतात, काही क्षण तर पुन्हा पुन्हा येतात. मेट्रोची झोकदार वळणं, रोजचीच गडबड, समोरच्या कुंडीत नित्य नेमानं उमलणारं फुल, दिल्लीच्या रस्त्यांवर मनपूतं समाचरेत् आचरणाऱ्या खारी, एक न दोन कितीतरी! मनातल्या मनात, तो अनुभव शब्दांचं रूप घेउन व्यक्त होऊ पाहतो... पण लिहीत नाही तोपर्यंत ते अमूर्तच... अणि वेळीच त्यांना वाट मिळाली नाही तर त्यांचं विश्वर्पणमस्तु!!! मग आपण बसतो हात चोळत.. अरे तेव्हा ना.. काय मस्त सुचलेलं.. आत नाही आठवत.
आता हेच बघा माझ्या घराच्या खिडकीतुन मोठ्ठ बेलाचं झाड दिसतं. शनिवार रविवार त्यावरच्या खाराकुंड्या बघत बसणं माझा आवडता विरंगुळा आहे. आता ही बेलफळं पक्व झालीत. रोज एक एक बेलफळ पकडून त्याच्या देठाजवळ बसून या खारी ती बेलफळं कुरतडत असतात.
आमच्या पेणला कधी पोपट नव्हते, असले तरी पिंजऱ्यातले. त्यामुळे, अगदी नैसर्गिक अवस्थेतला निवांतपणे बेलफळ खाणारा पोपट पाहायला मिळण हे माझं अहोभाग्यच.
मग त्यातून काहीतरी भन्नाट सुचेल असं वाटतं. मग मी म्हणते चला, आज लिहायचंच काही करून. मग पुन्हा समोर लक्ष जात तर खारुताई समोर एक छोटासा तुकडा मस्त पोज घेऊन खात असते,
मी आतल्या खोलीत जाते, कॅमेरा घेऊन खिडकीत येते setting करून कॅमेरा डोळ्याला लावेपर्यंत खारीचं खाणं संपलेलं असत, ढग आलेले असतात आणि पोपट दुसऱ्या पोपटीच्या मागे पानाआड दडून गेलेला असतो. आणि अशा रीतीने माझं लिखाण आणि माझा फोटो दोन्हीही ‘बोम्बलतात’.
- तेजाली शहासने.
हे फोटो माझ्या बहीणीने काढलेत.
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा